Εν είχα ύπνο πάλε. Αποφάσισα για μια φορά να γράψω τζίνα που σκέφτουμε ακριβώς όπως τα σκέφτουμε. Ελεύθερα!

Ακόμα εν εκατάλαβα αν πρέπει να φιλοσοφάς τη ζωή ή όι. αν πρέπει να δημιουργείς τη μπέρα σου ή αν θα την αφήνεις να σου συμβεί.
Ο άνθρωπος έχει τη δυνατότητα να μεν κάμνει λάθη τζιαι πάλε κάμνει τα γιατί έτσι, ο άνθρωπος μπορεί να καταφέρει ό,τι θέλει φτάνει να το αποφασίσει τζιαι εν το αποφασίζει αλλά ένι ξέρει γιατί. Ο άνθρωπος γνωρίζει ότι η μεγαλύτερη χάρα βρίσκεται στο να δίνεις τζιαι πάλε ζητά με αχαρηστία ενώ ξέρει ότι εν λάθος.
Εγώ απορώ πως αλλιώς μεταφράζουνται τούτα τα "γιατί έτσι", "ένι ξέρω γιατί" τζιαι τα "ξέρω το ότι εν λάθος..".
Ούλλοι έχουν ένα κοινό, αναζητούν την τελειότητα. Τη δική του τελειότητα όμως ο καθ'ένας. Όσο τζιαι αν δεν θέλουμε να το παραδεχτούμε η πραγματικότητα ένεν μια, εν πολλές γιατί ο καθένας βλέπει διαφορετικά τον κόσμο τζιαι σκέφτεται διαφορετικά. Το σίουρο για ούλλους ένι ότι,  μαζί με τα καλά έρκουνται τζιαι τα κακά  τζιαι η ζωή κρύβει τις μεγαλύτερες, τις χειρότερες, τις καλύτερες, τις πιό αναπάντεχες εκπλήξεις.
Φορούμε ούλλοι γυαλία όσο τζιαι αν δεν θέλουμε να το παραδεχτούμε. Τζιαι κανενού ενεν γυαλιά μυωπίας, εν ούλλους χρωματιστά. Εν ούλλους γυαλιά του ήλιου (για να προστατευκούμαστε που το φως του), όποιος ήλιος τζιαι αν εν τούτος.
Τζίνο όμως που κρατά αρκετά τούτο το κόσμο εν η αγάπη (οποιουδήποτε είδους). Όσο υπάρχουν άνθρωποι πας τούντη γή εν να υπάρχει τζιαι αληθινή αγάπη τζιαι όσο υπάρχει αληθινή αγάπη εν να υπάρχει τζιαι ελπίδα.
Είμαστεν ούλλοι ίδιοι, που την ίδια πάστα, που το ίδιο υλικό, που τον ίδιο κατασκευαστή. Τι τζιαι αν είμαι μαύρος όπως τον κατρά, τι τζιαι αν είμαι άσπρος σιόνι  ή τσίτρινος όπως το λεμόνι ή καφέ σοκολατί, αν είμαι πασιής όπως τον ελέφαντα, παστός-σκουπόξυλο. Έχω τζι εγώ μούττην, αφκιά, στόμα, σιέρκα, πόθκια, αισθήματα, συναισθήματα, νού, καρδιά (άσχετο πως κάποια που τα πιό πάνω για κάποιο λόγο μπορεί να μεν τα χρησιμοποιώ). Τζιαι έχω τζιαι κάτι να δώσω σ'εσένα τζιαι στους γυρώ μας, κάτι να προσφέρω, να δικαιολοφήσω την ύπαρξη μου.
Οι τζιαιροί εν πάντα οι ίδιοι σε ούλλες τις φάσεις της ιστορίας τζιαι τα γεγονότα επαναλαμβάνουνται με τρόπο. Εν οι άνθρωποι που αλλάσσουν τζιαι τα ρούχα τζιαι τα κτήρια.
Αν τζιαι εν ήθελα να καταλήξω με τίποτε δαμέ εν να το πώ: "Τζιαι είμαστε θκιό παθκιές γή τζιαι αφήκαμε τζιαι ετσαλαπατήσαν μας η μισή υφήλιος τζιαι ακόμα ζούμε, υπάρχουμε τζιαι κουβαλούμε-κρύφκουμε μέσα μας το αξιοζήλευτο ήθος του Κυπραίου τζιαι τη μακροχρόνια τζιαι πάντα επίκαιρη ελπίδα του. Τζιαι αφήκαμε Κύριε τζιαι Κυρία που θκιαβάζεις να μας παρασύρουν τζιαι που μια παθκιά που εμείναμε εχωριστήκαμε που μόνοι μας σε 1000 κομμάθκια τζιαι τσακωνούμαστε μεταξύ μας για μαλακίες, για μαλακίες.
Έχουμε που πάνω μας τον ουρανό, το άπειρο, την απεραντοσύνη τζιαι αντί να ασχοληθούμε με τζίνα, να λύσουμε τα γιατί μας τζιαι να εξελιχτούμε πνευματικά καθούμαστε τζιαι μυριζούμαστε τα νύσια μας.
Ζούμε σ'ένα πανέμορφο πλανήτη που είναι κυριολεκτικά ένα θαύμα, ότι χρειαζούμαστε διά μας το. Τζιαι αντί να ευχαριστούμε καταστρέφουμε τον τζιαι που πάνω, καταλάβουμε το τζιαι πάλε συνεχίζουμε.
Άτε τζιαι εθκιάβασες ότι έγραψα ως τωρά, Τι εκατάλαβες;;; Τίποτε! Ποιός εν να φκεί να τα σάσει;;  Κανένας. Ποιός το θέλει τόσο(τζιαι να καταπιεί τον εγωισμό του) ώστε να καταφέρει σε μια ζωή να βάλει σ'ένα ίσιο δρόμο τούτο το κόσμο; Ένιξέρω... Αν τον έβρεις πέ μου... Τζιαι ό,τι μου πεί είμαι μέσα. Αλήθκεια.

by Παραμυθία