Σβήσε το φως του δρόμου
που δεν αφήνει το φεγγάρι να φανεί,
κλείσε την κάμαρά μας
σ' αυτό τον πόλεμο κανείς να μη μας δει.
Φωτιά στα σύνορα της γης
θ' ανάψουμε εμείς
με σπίρτο την καρδιά μας,
φωτιά να σβήσει τη φωτιά
που άνθρωποι τρελοί
ανάβουν στα όνειρά μας.
Κλείσε, τον κόσμο κλείσε
μέσα στα μάτια σου που τα 'χω ουρανό,
κλείσε, την πόρτα κλείσε
έξω απ' το σπίτι μας απέραντο κενό
Γιατί απλά δεν πρέπει να ξεχνάμε τι μας ενοχλεί σε αυτόν τον κόσμο...
Γιατί αυτό που μας ενοχλεί περισσότερο είναι η φωτιά που άνθρωποι τρελλοί ανάβουν στα όνειρά μας...
Γιατί μόνο ΑΓΑΠΗ θέλει ο κόσμος...
Γιατί μόνο οι παιδικές φωνές εκφράζουν απόλυτα κάθε έννοια που μπορούν να έχουν οι λέξεις: "ΑΓΑΠΗ", "ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ", "ΟΝΕΙΡΑ", "ΚΑΡΔΙΑ", "ΕΙΡΗΝΗ"...
Γιατί έτσι, μόνο, αποδεικνύουμε ότι είμαστε άνθρωποι...
Ποιά σύνορα; Ποιές φυλές; Ποιός αποφάσισε ότι ο κύριος λόγος να διχαστούν οι άνθρωποι είναι ο τόπος που μένουν και η διαφορετικότητα; Αυτά που έπρεπε, κανονικά να μας ενώνουν...
ΦΩΤΙΑ σε όλους αυτούς που καίνε όνειρα, ελπίδες, στόχους και ιδέες, με μια σφαίρα, για το χρήμα...
ΦΩΤΙΑ σε όλους αυτούς που κατασπαράζουν κάθε είδους έμβιο ον, σε όλους αυτούς που θέλουν να συμπληρώσουν προσωπικά κενά με το να στερούν απο άλλους τη ΖΩΗ...
ΦΩΤΙΑ σε αυτούς που μένουν ατάραχοι μπροστά στα παιδικά μάτια...
ΦΩΤΙΑ σε όλους εκείνους τους ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ που ξεχνούν ότι είναι ΑΝΘΡΩΠΟΙ...
ΦΩΤΙΑ στη νύχτα χωρίς αστέρια και φεγγάρι...
ΦΩΤΙΑ στη μέρα δίχως ήλιο...
ΦΩΤΙΑ στους οπισθοδρομικούς...
ΦΩΤΙΑ στους δήθεν καινοτόμους...
ΦΩΤΙΑ σε όσους αντιστέκονται στη ΑΓΑΠΗ
ΦΩΤΙΑ σε όλους εκείνους που πρόδωσαν τα όνειρα τους για το συμφέρον άλλων...
ΦΩΤΙΑ στη μανία των ανθρώπων να γοητεύονται απο το φαινομενικό...
ΦΩΤΙΑ σε αυτούς που σπέρνουν το θάνατο για το κωλοχρήμα...
ΦΩΤΙΑ στα όπλα...
ΦΩΤΙΑ στα σύνορα της γης...
ΦΩΤΙΑ στα σύνορα του μυαλού...
ΦΩΤΙΑ στα σύνορα ανάμεσα στους ανθρώπους...
ΜΠΟΥΡΛΟΤΟ σε κόμματα, (τελείες, τόνους και δασείες κλπ...)
ΜΠΟΥΡΛΟΤΟ σε όλους εμάς που ενώ έχουμε τον στόχο, έχουμε την ισχύ, έχουμε το πάθος, περιμένουμε να ακούσουμε ένα τραγούδι...καρτερούμε τη σπίθα για να θυμηθούμε... και το χειρότερο, περιμένουμε το άγνωστο για να δραστηριοποιηθούμε....
ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΔΕΝ ΤΟΝ ΚΛΗΡΟΝΟΜΗΣΑΜΕ ΑΠΟ ΤΟΥς ΠΡΟΓΟΝΟΥΣ ΜΑΣ
ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΤΟΝ ΔΑΝΕΙΣΤΗΚΑΜΕ ΑΠΟ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ
Μας αρέσει να ρίχνουμε το φταίξιμο στους γονείς μας και τους παππούδες μας για τα δεινά του κόσμου... Τη μέρα όμως που αυτοί που θα φταίνε θα είμαστε εμείς;;;
