Το μυστικό του να είσαι μεγάλος είναι να ξέρεις να κρατάς την παιδικότητά σου

Σοφός...
Ώριμος...
Μεγάλος...
Έμπειρος...
Διαβασμένος...
Συνειδητοποιημένος...

Αυτά είναι τα κύρια χαρακτηριστικά που θα έπερεπε να λέγονται για ένα μέσο ενήλικα...


Όνειρα...
Εξυπνάδα...
Ζαβολιές...
Αγνότητα...
Χαμόγελο...
Φαντασία...
Ελπίδα...
Πείσμα...
Προσπάθειες...
Ανυπομονησία...
Εξερεύνηση...

Αυτά και άλλα πολλά είναι τα κύρια χαρακτηριστικά ενός παιδιού...


Τι γίνεται όμως όταν όλα τα πιό πάνω συνδυαστούν; Πώς θα ήταν άραγε ο κόσμος αν οι μεγάλοι είχαν και τα χαρακτηριστικά ενός παιδιού;

Πάντα, σαν Παραμυθία, είχα πρόβλημα με το να μεγαλώσω. Περίμενα από στιγμή σε στιγμή τον Πήτερ Παν να με πιάσει να με πάρει στη Χώρα του Ποτέ... Κάτι που ως τώρα δεν έγινε ποτέ... Συμφιλιώθηκα, φέτος, με την ιδέα του ότι κάθε ηλικία έχει τη χάρη της και αν και κατέρριψα πολλές κοσμοθεωρείες με το πέρασμα των χρόνων, φέτος κατέρριψα την πιο ισχυρή απλά για να καταλάβω στο τέλος-τέλος ότι δεν έπρεπε να την καταρρίψω...

Σε μια στιγμή ένιωσα πλέον ότι μεγάλωσα... Και αυτό γιατί πραγματοποίησα ένα πολύ σπουδαίο παιδικό όνειρο... Το οποίο, όπως όλα τ΄άλλα, ξεκινούσε με: "Όταν μεγαλώσω..."! Μόλις συνηδειτοποίησα ότι, ναι, έφτασα στη φάση όπου μεγάλωσα και θα πραγματοποιούσα το όνειρο, χωρίς καν να κουνήσω το δακτυλάκι μου, απλά επειδή το ήθελα, αντιλήφθηκα ότι τόσο καιρό ήμουν εγκλωβισμένη μέσα σε μια μη εξελικτική φάση...

Ο άνθρωπος πρέπει να εξελίσσεται. Έτσι ή αλλιώς, η εξέλιξη είναι συνώνυμη με το σύμπαν, τα πάντα εξελίσσονται, τίποτα δεν μένει σταθερό και στάσιμο. Το αξιοσημείωτο όμως είναι ότι η εξέλιξη της ζωής γίνεται πάντα λίγο πρίν την καταστροφή της...

Αυτό με συνέφερε πιο πολύ, η παραλίγο καταστροφή μου. Έχασα τον έλεγχο, απόλαυσα το χάσιμο του ελέγχου... Και τώρα είμαι εδώ για να το παραδεχτώ και να ξαναθυμηθώ τα όνειρα μου...

Είχα δίκαιο από την αρχή, η μικρή Παραμυθία ήξερε... "Ότιδήποτε είναι έξω από το πρόγραμμά σου για να πετύχεις τους στόχους σου, υπάρχει απλά για να καθυστερήσει την επιτυχία σου. Υπάρχουν παγίδες, που θα τις καταλάβεις από την αρχή. Το δύσκολο του παιχνιδιού είναι να καταφέρεις να συγκρατηθείς, να τις αντιμετωπίσεις.". Κατάλαβα τις παγίδες, αλλά βρήκα και τρόπο να τις δικαιολογήσω και μαζί να δικαιολογήσω και τον εαυτό μου που εγκλωβίστικε μέσα σε αυτές... Πέρασα καλά. Αλλά μόνο εκείνη τη φάση. Μετά το θυμάσαι σαν όνειρο, δηλαδή, σαν να μην έγινε ποτέ. Και ίσως έτσι να πρέπει... Ξέρω γιατί υπάρχω και δεν με κουράζουν οι στόχοι μου. Η μόνη μου έμπνευση είναι αυτοί!

Η διαφορά ανάμεσα σε ένα μεγάλο και ένα παιδί είναι ότι το παιδί ξέρει που να κοιτάξει στις δύσκολες του φάσεις... Έχει το αντίδοτο του, βρίσκει αμέσως μια πληθώρα από λύσεις για το πρόβλημά του λόγω της φαντασίας του, της επιμονής του και της ελπίδας του. Ενώ ο μεγάλος, με τις σκέψεις του δυσκολεύει τα πράγματα. Μοιάζει σαν να θέλει να μαζοχίζεται. Ένα παιδάκι δεν έχει την ανάγκη να αποφύγει ό,τι δήποτε του θυμίζει μια κακιά εμπειρία γιατί απλά ξέρει το νόημα "όλα είναι μια ιδέα" χωρίς καν να το συνηδειτοποιεί. Ένας μεγάλος καταστρέφει φωτογραφίες, διαγράφει τηλέφωνα, κομματιάζει κάρτες, κλαίει σαν μωρό, βρίζει να εκτονωθεί, θυμώνει και βρίσκει λύσεις, παροδικές και ανώριμες, π.χ ποτό.

Η λύτρωση του κάθε ανθρώπου είναι διαφορετική. Αλλά πάντα βρίσκεται στα χρόνια της παιδικής του ηλικίας. Μπορεί να χρειαστεί να ξεχάσω στιγμές, να σβήσω καταστάσεις, να υποφέρω για λίγο...Ότι είναι να γίνει θα γίνει. Το σημαντικό είναι όταν πέφτεις να σηκώνεσαι. Να επανέρχεσαι δρυμήτερος. Να είσαι εκεί, απέναντι στους εχθρούς σου, ή τις εχθρικές καταστάσεις, όχι για να εκδικηθείς, αλλά για να τους δείξεις ότι δεν έπεσες. Να προχωράς με τα πόδια στη γη, τους στόχους σου προορισμό και τα μάτια στον ουρανό.

Ένας είναι ο γιατρός. Ο Χρόνος. Αυτός μας μεγαλώνει και αυτός μας ωριμάζει (γιατί είναι δύο διαφορετικά πράγματα). Αυτός μας βοηθά στις αποφάσεις και αυτός καθορίζει τη μοίρα μας... Το βασικότερο όμως είναι ότι ο χρόνος δεν υπάρχει. Είναι μια αόριστη, βοηθητική διάσταση, ένα ανθρώπινο δημιούργημα καλά δουλεμμένο για να μας βολεύει ή όχι, ανάλογα με την περίσταση.

Πράγματι, η μια στιγμή είναι αυτή που θα μας ρίξει στον πάτο. Αλλά εδώ είναι που πρέπει να δείξουμε την αξία μας. Και αν δεν νιώθουμε ότι αξίζουμε πλέον, να αγωνιστούμε για να γίνουμε αντάξιοι αυτού του κόσμου. Γιατί μόνο άξιους χρειάζεται αυτός ο κόσμος.




Και κάπου εδώ, η κολλητή μου η Ασυμβίβαστη θα συμπληρώσει το κείμενο!




Γραφώ και εγώ λοιπόν μετά από αρκετό καιρό... η αλήθεια είναι πως τώρα ξυπνούν στο νου μου σκέψεις που εδώ και καιρό είχα θάψει καλά μέσα μου...η ρουτίνα, το διάβασμα και η ζωή ενός εφήβου γενικά δεν του δίνει την δυνατότητα να αφήσει τις σκέψεις του να ταξιδέψουν...ναι προβληματιζόμαστε όλοι..αλλά μέχρι που μπορεί να φτάσει ένας νέος 17 χρονών? την απάντηση τη έδωσε η κολλητή μου Παραμυθία...ο απόλυτος έλεγχος του εγώ σε μια τόση ατίθαση ηλικία σε συνδιασμό με τη δυναμικότητα και τα ισχυρά θέλω δημιουργούν ένα δικό μας κόσμο με γνώση του πραγματικού. 

Όταν πριν από λίγο καιρό έκλεισα τα 17 συνειδητοποίησα πως έκανα πολλά απ αυτά που ονειρευόμουν..είμαι περήφανη για την Ασυμβίβαστη που κατάφερε να βρει μια ισορροπία. Κατάλαβα ότι τα χρόνια περνούν και εμείς τελικά το μόνο που θέλουμε είναι να κοιτάξουμε πίσω...και τότε να πούμε πως ναι! έχω καταφέρει πολλά και με περιμένουν ακόμα τόσα! 

Οι ''μεγάλοι'' έχουν συμβιβαστεί για μένα, με το σήμερα, δεν βλέπουν πίσω, δεν βλέπουν μπροστά... Ξεχνούν πως κάποτε ήταν παιδιά...πως ερωτεύτηκαν...παρασύρθηκαν..πόνεσαν...Ξεχνούν όμως πως τελικά αυτό το παιδί τα κατάφερε..η ηλικία μας τώρα είναι ένα στάδιο που μπορεί να συνδυάσει εύκολα το παιδί που έχουμε μέσα μας με τον ''μεγάλο'' που πρόκειται να πάρει την θέση του...το μυστικό? να μπορέσουν οι δύο να μείνουν μέσα μας όσο περισσότερο γίνεται...

το αύριο δεν ξέρω πως θα είναι και αν τελικά καταφέρω όσα θέλω...αν τελικά αυτό το παιδί θα επιβιώσει μέσα μου...τώρα όμως αυτό που ξέρω είναι πως οι εμπειρίες που με μεγαλώνουν δεν είναι τίποτα άλλο από στιγμές που με πεισμώνουν να αγαπήσω αυτή τη μεγάλη-μικρή Ασυμβίβαστη...!