"...ες γην εναλίαν Κύπρον..." ΚΥΠΡΟΣ! ΚΥΠΡΟΣ! ΚΥΠΡΟΣ! ΚΥΠΡΟΣ!

Μία εικόνα = χίλιες λέξεις!

Ες γην εναλίαν Κύπρον, όνομα νησιωτικόν, μισήν παθκιάν γην, άτε τζιαι αλλό 'να τρίτο, 
ου μ' θέσπισεν οικείν Θεός...


Ουκ ήλθον ες γην νησιωτικήν, αλλ' είδωλον ήν. (μτφρ: άλλα μου ελάλεν η γιαγιά μου που ήμουν μιτσιά τζιαι άλλα μου εφανερωθήκαν άμαν εμεγάλωσα...)



“Τ’ αηδόνια δε σ’ αφήνουνε να κοιμηθείς στις Πλάτρες”.
Αηδόνι ντροπαλό, μες στον ανασασμό των φύλλων,
συ που δωρίζεις τη μουσική δροσιά του δάσους
στα χωρισμένα σώματα και στις ψυχές
αυτών που ξέρουν πως δε θα γυρίσουν.
Τυφλή φωνή, που ψηλαφείς μέσα στη νυχτωμένη μνήμη
βήματα και χειρονομίες· δε θα τολμούσα να πω φιλήματα·
και το πικρό τρικύμισμα της ξαγριεμένης σκλάβας.
”Τ’ αηδόνια δε σ’ αφήνουνε να κοιμηθείς στις Πλάτρες”.   

Ποιες είναι οι Πλάτρες; Ποιος το γνωρίζει τούτο το νησί;(οι Πλάτρες εν νησί;)
Έζησα τη ζωή μου ακούγοντας ονόματα πρωτάκουστα:
καινούργιους τόπους, καινούργιες τρέλες των ανθρώπων
ή των θεών· η μοίρα μου που κυματίζει
ανάμεσα στο στερνό σπαθί ενός Αίαντα
και μιαν άλλη Σαλαμίνα
μ’ έφερε εδώ σ’ αυτό το γυρογιάλι. 

Το φεγγάρι 

βγήκε απ’ το πέλαγο σαν Αφροδίτη·

σκέπασε τ’ άστρα του Τοξότη, τώρα πάει νά ‘βρει
την καρδιά του Σκορπιού, κι όλα τ’ αλλάζει.
Πού είν’ η αλήθεια;(Ξέρεις την τζιαι εν μας την λαλείς... Να παίξουμε πούντο. πούντο το δακτυλίδι;;;;)
Ήμουν κι εγώ στον πόλεμο τοξότης·
το ριζικό μου, ενός ανθρώπου που ξαστόχησε.(Καλά που το εκατάλαβες)

Αηδόνι ποιητάρη,
σαν και μια τέτοια νύχτα στ’ ακροθαλάσσι του Πρωτέα
σ’ άκουσαν οι σκλάβες Σπαρτιάτισσες κι έσυραν το θρήνο,
κι ανάμεσό τους -ποιος θα το ‘λεγε- η Ελένη!
Αυτή που κυνηγούσαμε χρόνια στο Σκάμαντρο.
Ήταν εκεί, στα χείλια της ερήμου· την άγγιξα, μου μίλησε:
“Δεν είν’ αλήθεια, δεν είν’ αλήθεια” φώναζε.
“Δεν μπήκα στο γαλαζόπλωρο καράβι.
Ποτέ δεν πάτησα την αντρειωμένη Τροία”. (μτφρ. Εν ψεφκίες! Εν θα σας ελευθερώσουν όπως σας έταξαν ρε ευκολόπιστοι κυπραίοι)

Με το βαθύ στηθόδεσμο(άδε ίνταμπου εσκέφτηκεν μες τα πατριωτικά!), τον ήλιο στα μαλλιά, κι αυτό το ανάστημα
ίσκιοι και χαμόγελα παντού
στους ώμους στους μηρούς στα γόνατα·
ζωντανό δέρμα, και τα μάτια
με τα μεγάλα βλέφαρα,
ήταν εκεί, στην όχθη ενός Δέλτα. Και στην Τροία;
Τίποτε στην Τροία – ένα είδωλο.(Οι ψεφκιές που ελέαμε...)
Έτσι το θέλαν οι θεοί. (ε που αλλού εμπορούσαν τα πλάσματα να ρίξουν το φταίξιμο;)
Κι ο Πάρης, μ’ έναν ίσκιο πλάγιαζε σα νά ηταν πλάσμα ατόφιο·(ποτζί ποδά πάλε τζιαμέ ο νούς του)
κι εμείς σφαζόμασταν για την Ελένη (το ψεύτικο ιδανικό) δέκα χρόνια.

Μεγάλος πόνος είχε πέσει στην Ελλάδα.
Τόσα κορμιά ριγμένα
στα σαγόνια της θάλασσας στα σαγόνια της γης·
τόσες ψυχές
δοσμένες στις μυλόπετρες, σαν το σιτάρι

Κι οι ποταμοί φουσκώναν μες στη λάσπη το αίμα

για ένα λινό κυμάτισμα, 

για μια νεφέλη,

μιας πεταλούδας τίναγμα,

 το πούπουλο ενός κύκνου

για ένα πουκάμισο αδειανό, 

για μιαν ζωή καλλύττερη, που την τάσοουν του κυπραίου εδώ και αιώωωωνες.

Δακρυσμένο πουλί, (δαμέ πάει πολλά μια εικόνα αλλά εν να τη βάλω αμέσως, μόλις τελειώσω το σκάτεμμα-μετάφραση του ποιήματος του Σεφέρη)

στην Κύπρο τη θαλασσοφίλητη

που έταξαν για να μου θυμίζει και να μου προσφέρει μια πατρίδα,

άραξα μονάχη μ' αυτό το παραμύθι (εξού και "Παραμυθία"),

αν είναι αλήθεια πως αυτό είναι παραμύθι,

αν είναι αλήθεια πως οι άνθρωποι:

δε θα ξαναπιάσουν

τον παλιό δόλο των θεών (μτφρ: των Τούρκων των πανέξυπνων που μας εβάλαν πουκάτω τζιαι ό,τι θέλουν κάμνουν μας...)^.

αν είναι αλήθεια,

πως κάποιος άλλος Τεύκρος(=ή Σεφέρης ή Εγώ), ύστερα από χρόνια,

ή κάποιος Αίαντας (μτφρ:Παλληκαρίδης, Αυξεντίου, Καραολής, Κουτσόφτας τζιαι αλλο ξέρωγω πόσοι που εχαθήκαν στους πολέμους της Κύπρου...) 

ή Πρίαμος ή Εκάβη (μτφρ: συγγενείς πεθαμμένων αγωνιστών και αγνοούμενων...)

ή κάποιος άγνωστος (μτφρ:οι αγωνιστές που εν μας μαθθαίνουν στα σχολεία), 

ανώνυμος (α! μπράβο! ανώνυμος, είπες το μόνος σου. Άμαν εν σου μαθθαίνουν κάποιον τότε εν ανώνυμος) που ωστόσο

είδε ένα Σκάμαντρο (μτφρ: Αχυρώνας Λιοπετρίου τζιαι ξέρωγω πόσοι άλλοι τόποι ήταν σημείο αναφοράς τζιαι δολοφονίας κατά τη διάρκεια των πολέμων) να ξεχειλάει κουφάρια,

δεν το 'χει μες στη μοίρα του ν' ακούσει

μαντατοφόρους(μτφρ: ΜΜΕ, Τσουρούλλης ("60 λεπτά" που πάντα λαλεί αλήθκειες, αλλά τα βασικότερα που του επροτείναν να παρουσιάσει έχωσεν τα καλά...)) που έρχουνται να πούνε

πως τόσος πόνος τόση ζωή

πήγαν στην άβυσσο (όϊ την ψυχή της γυναίκας, την άλλη)

για ένα πουκάμισο αδειανό για μιαν Ελένη(πόσον όμορφη ολάν ήταν τούτη η Ελένη;;;).

ποίημα "Ελένη", Γιώργου Σεφέρη

Διδακτική ύλη Β' Λυκείου

Επεξηγήσεις: Αγανακτισμένη Παραμυθία

Η εικόνα που σας έταξα πιο πάνω... "Δακρυσμένο πουλί.."

Τωρά, να σας πω τζιαι γιατί τούτον ούλλο το πατριωτικό και κυπριακό ξέσπασμα.......

Εκάθουμουν, όπως τον άνθρωπο ρε παιδί μου, πας το γραφειούι μου, μες το λάπτοπ μου, να έβρω καμιάν ιδέα να ράψω κανένα ρουχούι για το κατοικίδιο μου το κουνελλάκι.

Εν έφτασα να βάλω τι θέλω, τζιαι έφκαλε μου μιαν ιστοσελίδα με ρούχα για σύιλους (και όχι μόνο) τζιαι αντίκρυσα ένα θέαμα έτσι....

τζιαι που κοντά, έτσι:

  

ok τωρά είμαι σίγουρη ότι αναγνωρίζουν τούτο το "κράτος" παγκοσμίως... Ήμουν τζιαι θυμωμένη που το σχολείο... Εκάμναμεν ανάλυση του ποιήματος της νεοελληνικής ποίησης "Ελένη" του Γ.Σεφέρη... Εφάμεν 4 σαραντάλεπτα να κάμουμε το μαυρογέριμο το ιστορικό υπόβαθρο τζιαι να αναλύσουμε τους τρείς "μύθους" που περιπλέκονται και χρησιμοποιούνται συμβολικά σ'αυτό το   πανεύκολο τζια κοντά στο νού ποίημα τζιαι εφάμεν αλλό ένα μήνα(χωρίς υπερβολή) για να συσχετίσουμε τους μύθους, τους συμβολισμούς τζιαι τον ίδιο τον ποιητή... μαζί με το ποίημα...! Ε αναλύαμεν το τζι έφκεννεν το βασικό νόημα που έγραψα πιό πάνω, μες το ποίημα, στις παρενθέσεις...ok έβαλα τζιαι το αλατοπίπερο μου, εν μπορώ να μεν πω την κατζία μου! 

Εγώ προσωπικά, εθεώρησα το ποίημα, σύμφωνα με την ανάλυση που μας διούν στα σχολεία και σύμφωνα με την κατάσταση του ποιητή, καθαρά ειρωνικό, περιπαιχτικό αλλά και άχρηστο... Επίσης δεν έπρεπε να αφιερώσουμε τόσες διδακτικές περιόδους για να μας πεί η φιλόλογος ότι ο ποιητής που βρισκόταν στο πολιτικό προσκήνιο και ήταν διπλωμάτης ήξερε τι εγίνετουν (ότι οι εγγλέζοι επεριπαίζαν τον κυπριακό λαό) αλλά εκάθετουν καλά-καλά τζιαι εστεναχωρκέτουν ακούγοντας τα αηδόνια που κελαηδούν στις Πλάτρες τζιαι εν τον αφήνναν να τζιημηθεί αλλά τελικά ήταν οι ψυχές των θυμάτων (εγώ λαλώ εν οι τύψεις του)...

Θεωρώ ότι εχάσαμε τον χρόνο μας να ηρωποιούμε κάποιον τζιαι να αναλύουμε τους συνειρμούς του με σκοπό να τον θαυμάσουμε γιατί ήξερεν τι εγίνετουν τζιαι έγραψεν τα σε ποίημα με έξυπνους τζιαι "δύσκολους" συμβολισμούς...

Τέλοσπαντων, εν θέλω να φκεί μεγάλο κείμενο πάλε... Αν τζιαι έχω πολλά να πώ... Το νόημα όμως νομίζω επιάσετε το!

Να ξεκαθαρίσω για άλλη μια φορά ότι δεν υποστηρίζω καμία πολιτική-κομματική παράταξη και ούτε θέλω να το κάμω. Επίσης να πώ ότι σέβουμε την κάθε άποψη του κάθε αναγνώστη μου απλά αξιοποιώ το δικαίωμά μου να εκφράζω ελεύθερα τη δική μου (τούτο ήταν για να αποφύγω ανώριμα σχόλια και να προστατέψω φανατικούς εθνικιστές, φανατικούς αδελφιών τουρκοκυπρίων, φανατικούς του Σεφέρη κλπ...)